Meditaties 2019

Meditatie December  2019

Een uniek geboortebericht……. Naar Lucas 2: 1-21

Wanneer er een baby wordt geboren, zijn de ouders vol verwondering en blijdschap. Iedereen mag het weten. Daarom sturen we geboortekaartjes rond met teksten van verwondering, dankbaarheid en blijdschap. De postbodes brengen deze kaartjes rond, stoppen ze in de brievenbus en wanneer we zo’n kaartje ontvangen zetten we het op een mooi plekje in de kamer of hangen het op een prikbord bijvoorbeeld. Prachtig, dit nieuwe mensenkindje.

In de tijd van de geboorte van Gods Zoon, Jezus ging dat anders. Net als menselijke ouders is ook God vol verwondering en blijdschap. God stuurt zijn eigen postbodes, zou je kunnen zeggen, zijn engelen naar de aarde en zij brengen het goede nieuws en jubelen het uit: Wees maar niet bang”, zegt de engel, die als eerste aankomt bij de herders in het veld: “ik kom jullie goed nieuws brengen, dat het hele volk met grote vreugde zal vervullen: in de stad van David is voor jullie een redder geboren. De Messias, de Heer!” En de andere boodschappers van dit goede nieuws, de andere engelen jubelen al zingend: “Eer aan God in de hoogste hemel, en vrede op aarde voor alle mensen die hij liefheeft”. Wat een uniek bericht! Een bericht dat we elk jaar op het kerstfeest herdenken, vol blijdschap.

Alweer een aantal jaren geleden, kregen wij via via, een uniek geboortekaartje, dat uit een kerkblad was geknipt: ik geef het u door:

“Geboortekaartje van Gods Zoon:

Wij engelen vertellen u

de geboorte van Jezus,

Zoon van God,

Zoon van Maria.

Voorlopig adres: Bethlehem,

Na korte tijd: overal.

De bezoektijden zijn dag en nacht.

U wordt verwacht!

En zo stond er verder geschreven: Een zegen om tot zegen te zijn.

Wij wensen U tot Gezegende en Vrolijke Feestdagen! En van harte welkom ook in de kerken!

Daar sluit ik mij graag bij aan.

Met vriendelijke groet:

ds. Aaltsje van der Honing.

Meditatie November 2019

Zwak’ en ‘sterk’ horen die bij elkaar?

n.a.v. 2 Korinthiërs 12: 6-10

Paulus schrijft in dit gedeelte over zichzelf, over wie hij is en hoe hij zich voelt. Vers 10 zegt: 10Omdat Christus mij kracht schenkt, schep ik vreugde in mijn zwakheid: in beledigingen, nood, vervolging en ellende. In mijn zwakheid ben ik sterk. Hij spreekt over ‘zwak’ en ‘sterk’. Voor ons gevoel heeft dit niets of weinig met elkaar te maken. Maar Paulus denkt daar anders over, hij zegt dat die twee onafscheidelijk van elkaar zijn in Gods ogen. In onze maatschappij moet je krachtig en sterk zijn, anders red je het niet, wordt ons duidelijk gemaakt. Maar hoe anders is dat in Gods maatschappij, in Gods ogen. In Gods rijk staan de dingen volledig op de kop. Daar is het zo anders dan wat de wereld ons leert, en daar spreekt Paulus over. In Gods Koninkrijk is juist zwakte een teken van kracht, van sterkte. Het geloven in God en Zijn zoon Jezus Christus maakt ons niet tot zwakke mensen, maar juist tot sterkte mensen. Bij God staan we niet buitenspel als we zoals Paulus in het Bijbelgedeelte zegt; een doorn in het vlees hebben. Als we een handicap hebben, en dat kan lichamelijk, maar ook geestelijk zijn, bij God wordt alles omgedraaid. Bij Hem worden onze ‘zwakheden’ opgemerkt, worden ze gezien. Hij wil ons opbeuren en sterk maken. Bij God mogen we in onze zwakte, sterk zijn in Hem. Paulus zegt het heel duidelijk; het is Christus die hem en ook ons kracht geeft. Daar mogen we ons op richten in al onze zwakheden, in al onze tekortkomingen. We mogen sterk zijn in Christus, in God.

Harry de Raaf

Voorganger Vrije Zendingsgemeente ‘Beth-El’. Steenwijk

Meditatie Oktober 2019

Loofhuttenfeest.

Kamperen in een tent brengt bij velen van ons mooie herinneringen naar boven van prachtige vakanties met familieleden en vrienden. Wat is het heerlijk om na een periode van hard werken een onbekommerde tijd door te brengen op vaak idyllische plekjes. Zwoele zomeravonden en zoete herinneringen. Maar kamperen in een tent kan voor anderen ook een geheel andere ervaring zijn.

Voor vluchtelingen brengt kamperen in een tent heel andere gevoelens naar boven. Huis en haard verlaten, familieleden en vrienden vaak achtergelaten of kwijtgeraakt. Zwervend op weg naar een onzekere toekomst. Hopend op een beter bestaan in dat verre onbekende land.

Duizenden jaren geleden trok het volk Israël zo door de woestijn. Op indrukwekkende wijze waren ze plots verlost van de slavernij van de farao van Egypte. Hun God had die ene man Mozes opeens gestuurd en na een indrukwekkende manifestatie van de kracht van God -met die verschrikkelijke plagen- kwam daar plotseling het bericht: “We zijn vrij”.

In de woestijn, terwijl zij met alles wat ze hadden, in tenten leefden, op weg naar dat onbekende, beloofde land moesten zij vertrouwen op de trouw van hun God. Zou Hij hen beschermen tegen nieuwe gevaren? Zou Hij hen op tijd eten geven? Zou de dorst niet hun ondergang worden?

Nee, het werd niet hun ondergang! God zelf kwam juist in deze periode bij hen wonen. Hij gaf opdracht om een Tabernakel (=tent) voor Hemzelf te bouwen. God zei: “Ik kom tussen jullie in wonen. Ik laat jullie niet alleen. Vertrouw op mij”. En zo leerde het volk Israël dag voor dag te vertrouwen op Jahweh. De machtige God die nooit ophoudt Zijn trouw en liefde te laten zien.

In de Bijbel wordt gesproken over het Loofhuttenfeest. In het engels heet dit feest ‘the Feast of Tabernacles’. Dit feest duurt een week lang. Het is het grootste feest van de zeven Bijbelse feesten. Maar dit feest heeft is niet alleen een herinneringsfeest voor wat toen door de Heer is gedaan. Nee het is ook een feest met een profetische betekenis. Het verwijst naar de periode wanneer Jezus als Koning der koningen terug zal komen en opnieuw tussen zijn volk -dat is iedereen die een volgeling van Jezus is- zal komen wonen.

In het evangelie van Johannes (Johannes 1:14) lees je dat het Woord vlees is geworden en onder ons heeft gewoond. In de grondtekst staat er eigenlijk ‘getabernakeld’. Dit is een duidelijke verwijzing naar het Loofhuttenfeest.

Het Loofhuttenfeest verwijst naar de grote wederkomst van Jezus. het is tegelijkertijd het feest van de grote oogst. Nadrukkelijk wordt er in de Bijbel opdracht gegeven om dit feest te vieren met IEDEREEN. Iedereen, familie, vrienden, slaven, vrijen, vluchtelingen, gelovige, niet-gelovige, rijk, arm, autochtoon, allochtoon, oud, jong, sterk, zwak, het maakt niet uit wie! iedereen wordt uitgenodigd om dit feest mee te vieren. Zo is dit feest ook een heen wijzing naar het Grote Feest dat nog gaat komen wanneer God zelf tussen ons komt wonen. Nu zijn we nog op weg en wonen we nog in tijdelijke behuizing, maar straks zijn we voor altijd thuis.

Zondag 13 oktober begint dit jaar het Loofhuttenfeest. Maak er een feestweek van. Dank God voor Zijn bevrijding en nodig je buren of anderen uit voor een feestmaal om te vieren dat God terugkomt om voor altijd met ons en bij ons te wonen!

Anko Amelink, voorganger van evangelische gemeente De Regisseur.

(met dank aan het boek Wake Up)

Meditatie September 2019

Wat je ook doet, doe het met je hele hart, alsof je het voor de Heer doet en niet voor mensen. Onthoud dat God je er als beloning zijn erfenis voor zal geven. Want je werkelijke Meester is Christus. (Colossenzen 3:23, 24 BB)

Vaak wordt deze tekst gebruikt op momenten dat je iets moet gaan doen waar je wat minder zin in hebt. Dan kan het maar zo zijn dat iemand je erop wijst dat je het moet doen als voor de Heer.

Wanneer we echter iets eerder lezen in dit hoofdstuk, zien we dat we worden opgeroepen om in alles Jezus te volgen, Hem te gehoorzamen, Hem te dienen in alles wat wij doen. En daarbij is het belangrijk dat ons hele hart erbij is, oftewel dat we dit doen vol vreugde en verlangen.

Dit hoofdstuk begint met deze woorden: “Jullie zijn met Christus uit de dood opgestaan. Verlang daarom naar de dingen die in de hemel zijn, waar Christus naast God op de troon zit. Geef de hemelse dingen de eerste plaats in je leven, en niet de aardse dingen.”

Wanneer we dit in ons leven weten toe te passen, dan kan het niet anders of we worden vol van de vreugde en het verlangen om alles toe doen als voor de Heer!

We staan aan het begin van een nieuw seizoen in de kerkelijke gemeenten. Een seizoen waar weer van alles op ons af kan komen. Een seizoen waarin we hopelijk weer veel met elkaar leren, optrekken en ook eropuit trekken. Dit alles om Jezus te dienen en bekend te maken, waar wij ook zijn.

Richt in alles wat je doet, je oog op Hem. Laat je vullen met Zijn liefde en stel je open voor de leiding van de Heilige Geest. Dan kunnen we Zijn liefde uitdragen en mensen bereiken met de heerlijke boodschap van redding en heil van onze Heer en Heiland Jezus Christus.

Bert van Drogen
Voorganger Baptistengemeente Steenwijk
bvandrogen@baptistensteenwijk.nl

Meditatie Augustus 2019

 Als kleine vensters op de eeuwigheid 

Sedert een viertal jaren woon ik in de pastorie van de katholieke kerk aan het Eiland in Hasselt. Sommige Hasseltsen vragen zich af, hoe dat statige huis uit 1933 met zijn stralende zwarte geglazuurde dakpannen er van binnen uitziet. Nieuwsgierig?
Maak dan eens een afspraak en kom binnen, de koffie (Senseo) of thee (met koek) staan voor u klaar. Wat de bezoekers veelal opvalt, is mijn collectie iconen, met eigeel en kleurstoffen geschilderde afbeeldingen van voornamelijk personen.
Het Griekse woord ‘eikoon’ betekent afbeelding of gelijkenis. Iconenschilderingen in kerken zijn gestileerde voorstellingen van personen, van heiligen en van legenden rond met name de geboorte van Onze Lieve Heer.
De voorstellingen zijn op massief houten panelen geschilderd, maar ook het grote fresco van Christoffel in de Grote of Stephanuskerk van Hasselt is in feite een icoon. De icoonschilder wil letterlijk en figuurlijk een beeld geven van de spirituele wereld. Vroeger werden kloosterlingen na een lange opleiding ingewijd als icoonschilders.
Nu is het in principe als meditatiebeoefening voor velen binnen handbereik.
De voorstellingen op het icoon komen als beeldtaal uit het Oude en Nieuwe testament. Ze verwijzen naar een hogere en eeuwige waarheid en worden daarom vooral in de Oosterse kerken vereert.
Bij oude authentieke liturgievormen, zoals in Russisch- en Grieks orthodoxe kerken, is het beeld minstens zo belangrijk als het woord, van het zingen van gebeden of van de bijzondere Byzantijnse muziek. Men zegt daarom wel, dat een icoon door de schilder wordt ‘geschreven’. Als je met een bepaalde intentie, bijvoorbeeld vanuit de Russische Orthodoxe traditie, iconen gaat schilderen, dan wordt de icoon ook ingewijd. Maanden geleden volgde ik een cursus icoon schilderen in Zwolle. Voorheen was ik alleen maar in staat om met van die harkhandjes een poppetje te tekenen. Onder leiding van de docente Liesbeth Smulders, kwam een groepje van veertien cursisten al weken op dinsdagen samen om het oude ambacht van het icoon schrijven (schrijven in het Russisch is hetzelfde woord als schilderen) te leren; om kleuren te mengen in eigeel, om te leren met bladgoud om te gaan, maar eerst om de lindehouten plank te prepareren, een intensief werk, dat alleen al acht uur van schuren en lijmen van verschillende lagen kost. Dan kies je een voorbeeld om na te schilderen, waarbij onze docente opmerkte, dat wij daar niet veel tijd aan moesten spenderen: ‘Jij kiest niet voor een icoon, maar de afbeelding kiest jou’, zei ze.
Alhoewel ik in beginsel deze opmerking wat zweverig vond, gaven de cursisten haar achteraf gelijk, want de keuze was bij de deelnemers snel gemaakt. Na linnen en acht krijtlagen op een lindehouten plank aangebracht te hebben, was ik gaan tekenen, om vervolgens kleurstoffen te mengen in het eigeel.
De icoonschilder brengt eerst donkere kleuren aan, telkens wordt de volgende laag lichter en lichter. Alleen al het gezicht dat ik momenteel schilder heeft al twintig kleurlagen gekregen en het is nog niet naar mijn zin. We schilderden dus vanuit de donkerte naar het licht, laag voor laag, steeds lichter en lichter. Want iconen maken voelbaar en zichtbaar, wat onzichtbaar is. Het bladgoud van het aureool zit goed vast en langzaam lijkt er licht in de donkerte van de gezichten te komen. Het allerlaatste is de donkerrode rand die maakt, dat het er uitziet als een fotolijst, als een venster. Inderdaad, iconen zijn als vensters op de eeuwigheid, verstilde afbeeldingen van hen, die de Eeuwige van aangezicht tot aangezicht mogen aanschouwen. Ze zijn de zwijgzame vertolkers van het verlangen van een ieder die Christus belijdt. Die Ene die wij belijden en zo boeiend is, dat tijd voor hen die daar zijn er niet meer toe doet en eeuwig is geworden.
Mocht u dus weer eens een kerstkaart ontvangen met zo’n afbeelding, moge het ook dan ook voor u een hoopvol venstertje zijn. Nu weet u nog steeds niet welke icoon ik (na) schilder, des temeer reden om eens langs te komen en te komen zien wat mensenhanden kunnen maken, het adres is u nu bekend – Eiland 24.

Theo van der Sman – em. pastoor te Hasselt.

 

Meditatie Juli 2019

Over een nieuwe dag

Johannes 20, 1-18
De nieuwe dag bij uitstek is de ochtend van Pasen. Na  een zwarte vrijdag en een oorverdovend stille zaterdag is er in de tuin de ongedachte ontmoeting tussen Maria en de opgestane Heer.
In het Nieuwe Liedboek is een mooie vertaling opgenomen van de bekende popsong van Cat Stevens Morning has broken : 

Dit is een morgen als ooit de eerste,
zingende vogels geven hem door.
Dank voor het zingen, dank voor de morgen,
Beide ontspringen nieuw aan het woord. 

Dauw op de aarde, zonlicht van boven,
Vochtige gaarde, geurig als toen.
Dank voor gewassen, grassen en bomen,
Al wie hier wandelt ziet: het is goed.

Dag van mijn leven, licht voor mijn ogen,
licht dat ooit speelde waar Eden lag.
Dank elke morgen Gods nieuwe schepping,
dank opgetogen Gods nieuwe dag.

Doopsgezinde Gemeente Giethoorn & Steenwijk
Ds. Gerke van Hiele

Meditatie Juni 2019

Denk aan de tijden van weleer,
Verdiep u in het verre verleden.
Vraag uw vader ernaar, hij zal vertellen;
Vraag de oudsten en zij zullen verhalen.
(n.a.v. Deut. 32:7-12)

“Opa, vertel nog eens over vroeger!….”.

Veel kinderen vinden het prachtig, wanneer opa’s dat doen:
Vertellen over vroeger.
Toen de wereld er zo heel anders uit leek te zien.
Toen er nog geen auto’s waren.
En geen tv’s, geen computers en smartphones.
En sommige opa’s of oma’s kunnen prachtig over die tijd vertellen.
Spannende verhalen.
Ondeugende streken…..

Wanneer kinderen ouder worden, moeten ze vaak niet meer zo veel van vroeger hebben.
Alsof toen alles zo mooi en goed was….!
Nee, gelukkig leven we nu.
En hebben met het verleden niet zo veel te maken.
Kerkgeschiedenis is bepaald geen geliefd onderwerp op catechisatie…..

Toch is het goed om het regelmatig wel over vroeger te hebben.
Niet zozeer om dat verleden op te hemelen.
-Alsof toen alles beter was en mooier-.
Maar omdat je uit dat verleden je God kunt leren kennen.

Gods daden uit het verleden houden je geloof levend.
Dat is de strekking van het lied dat Mozes in opdracht van God  aan het volk van God leerde.
Het verleden vertelt je over Gods macht;
Over Gods liefde;
Over Gods zorg.

Daarom leert Mozes aan de kinderen van zijn eigen en van latere generaties dat ze hun (voor)ouders en hun leiders moeten vragen om nog eens over vroeger te vertellen.
Over wat God vroeger gedaan heeft.
Daarbij konden deze ouderen/oudsten uit eigen ervaringen putten.
Ze waren er immers zelf bij geweest tijdens de woestijnreis en de intocht in Kanaän.
Ze hebben Gods macht, liefde en zorg in hun leven heel persoonlijk ervaren.

Dat past precies in de tijd waarin wij leven.
Jongeren verlangen naar ervaringsverhalen:
Vertel eens: wat heeft God in uw leven gedaan?
Kunnen we hen daarover vertellen?
Durven we dat?
Ouderen: vertel maar wat God in uw leven heeft gedaan!
Jongeren: durf te vragen (#dtv)
Want van vragen word je wijs.
En van “vroeger” kun je veel leren over onze God.

ds Harry Offereins

Meditatie Mei 2019

Bloempje in het koren

Het is lente; de boeren hebben op het land weer nieuwe gewassen gezet. Met veel zon en ook wat regen komt het op en gaat het groeien. Eerst het groen. Dan verschijnen de bloemen, zoals de korenbloem. Dat doet mij denken aan dat bekende Marialied waarin we zingen: “o bloemken blauw in koren”.

Een korenveld; dat is iets moois om van te genieten. Het veld zelf, met z’n wuivende halmen. Maar ook het groen er omheen en de bloemen die er langs groeien.

Het lijkt een beetje op een mensenleven. Het mooie van het gewone dagelijkse leven.

Met daarnaast momenten die extra kleur geven aan ons bestaan.

Dat we, in de dankbaarheid die we jegens onze Schepper hebben, en die in Maria zo mooi tot uiting komt, ook een stukje dankbaarheid voor ons eigen leven mogen ervaren.

pastoor Jaap Scholten

Meditatie April 2019

Het zevende teken

Ik ben de opstanding en het leven…..    (Johannes 11:25)

Deze woorden spreekt Jezus uit bij Bethanië.
Dat betekent ‘huis van de arme’, of ‘huis van ellende’.
Daar wekt Hij Lazarus uit zijn graf.
Hij is de broer van Martha en Maria, de twee zusters uit de kring van Jezus’ volgelingen over wie Lucas vertelt in zijn evangelie.
De naam Lazarus – ‘Eleazar’- betekent ‘God helpt’.
Kent Johannes hem uit de gelijkenis bij Lucas, waar hij als de arme met zijn zweren aan de deur van de (naamloze!) rijke man het onrecht van deze wereld uitbeeldt?
Dit is bij Johannes het zevende en laatste wonderteken.
Het woord ‘teken’ maakt al duidelijk: het gaat niet om een reanimatiestunt.
Bij ieder teken wil Jezus openbaren wie Hij voor ons wil zijn.
Als Hij brood geeft aan de menigte zegt Hij: Ik ben het Brood des levens, dat uit de hemel is neergedaald.
Als Hij een blinde de ogen opent openbaart Hij zich als het Licht van de wereld.
En bij dit zevende teken onthult Jezus zich als de Opstanding en het Leven.
Dit verhaal staat midden in het Johannes-evangelie en vormt het hoogtepunt van het eerste deel.
Alles stuwt toe naar dit teken.
Alles wat Jezus zegt, doet en zelf is betekent niets anders dan: overwinning van het leven op de machten van de dood.
Opstanding is Gods antwoord op kwaad en zonde in deze wereld.
Jezus had tegen Martha gezegd: Lazarus zal opstaan.
En Martha had toen gezegd: jazeker, Heer, dat weet ik, eenmaal, op de jongste dag.
Maar toen had Jezus dus gezegd: ‘Ik ben……….’
Ja en dan kun je aan niets anders denken dan aan de openbaring van de Godsnaam bij de brandende braambos, aan Mozes. ‘Ik ben zoals Ik er zijn zal…’ ‘Zeg maar: ‘Ik zal er zijn’ heeft mij tot jullie gezonden….
In zijn concrete persoon openbaart Jezus wie God voor ons wil zijn.
De opwekking van Lazarus wil daarvan een illustratie zijn.
Johannes schrijft daarover heel sober.
Het is de stem van Jezus die hem uit zijn graf roept.
Lazarus moet dan letterlijk worden ‘ont-wikkeld’, uit de doeken gedaan – moet zelf weer nieuw leren zien en zich bewegen.
En dat is precies wat gebeurt als Jezus voor ons de ‘opstanding en het leven’ wordt.

Met dit zevende teken begint zich de tweede helft van Johannes-evangelie te ontvouwen.
Jezus wekt geloof bij het volk en dat is voor de leiders aanleiding plannen te beramen die zullen leiden tot het Kruis.
Dit zevende teken wordt opgericht in een wereld die maar doordraait en waarover dat Kruis nog steeds zijn slagschaduw werpt. Lazarus zal dat moeten aanzien en zelf opnieuw moeten sterven.
Maar toch vertelt dit teken van Liefde die alle dood overwint.
In verschillende bewoordingen klinkt dat woord ‘liefhebben’:
Lazarus, wien Jezus liefhad.
Martha en Maria, die Jezus liefhad….
Liefde zoekt zichzelf niet, wil de ander in het leven behouden en heeft altijd iets in zich dat zegt: ‘ik wil niet dat je doodgaat’.
Met die liefde geeft Jezus zichzelf voor de wereld.
Deze liefde maakt het Kruis tot een troon, van waar af Hij de wereld regeert.

ds Gerrit van den Dool (Willemsoord)

Meditatie Maart 2019

Bij Lucas 15:11-32 – De verloren zoon – Vergeven

Veertig dagen op weg naar Pasen. In die serie zondagen ook het verhaal dat we meestal noemen ‘het verhaal van de Verloren zoon’. Maar daarbij de vraag wie nou eigenlijk de verloren zoon is.

Het verhaal gaat over vergeven. Daarbij opmerkelijk dat de jongste zoon nog niet eens thuis is aangekomen. In de verte ziet zijn vader hem en rent hem tegemoet. Zo is deze vader.

De oudste zoon weet er geen raad mee. Hij kan niet blij zijn. Ook hij zal tot verzoening moeten komen, maar kan dat kennelijk niet.

Wij hebben te vaak een oordeel. Als het gaat om ras, volk of geloof, dan zijn we snel geneigd om onszelf beter te vinden. Met de woorden van de oudste zoon: “Maar nu die zoon van u is thuisgekomen….”. In die woorden klinkt zijn eigen superioriteit door.

Daar waar wij ons ras, volk, maar zeker ook ons geloof, beter vinden dan dat van de ander, zijn feitelijk wij de verloren zoon.

 Ds. Sander van ’t Zand

Meditatie Februari 2019

De reis van Jezus (Lucas 13:33a).

In zijn evangelie doet Lucas verslag van de reis van Jezus naar Jeruzalem.
Wat hij in hoofdstuk 13 vertelt, speelde zich af in het in het gebied aan de overkant van de Jordaan, in Perea. Daar had Herodes Antipas het voor het zeggen. Jezus was dus in het gebied van Herodes.

Herodes was er niet blij mee dat Jezus in zijn gebied Zijn werk deed en veel mensen op de been bracht. Hij had een hekel aan onrust. Hij had er dan ook alle belang bij om van Jezus af te zijn.

Om dat te bereiken bedreigde hij Hem door middel van enkele farizeeën met de dood.
Hoe reageerde Jezus daarop? Jezus was er totaal niet van onder de indruk en Hij vertrok dan ook zeker niet uit het gebied van Herodes omdat Herodes dat wilde. Hij vertrok op Zijn eigen tijd.

Jezus liet tegen Herodes zeggen: Doch Ik moet heden en morgen en de volgende dag reizen (vers 33). Het moeten is het moeten van Gods plan. Jezus wilde Zich aan Gods plan houden. De drie dagen waarin Jezus nog in het gebied van Hero­des zou werken waren tegelijk ook drie reisdagen. Die behoorden bij de reis van Jezus naar Jeruza­lem.

Voor Jezus was de reis naar Jeruzalem geen ontspannen toeristisch uitstapje. Hij moest in Jeruzalem lijden en sterven.

Als we in Jezus geloven mogen wij ons persoonlijk betrokken weten bij de reis van Jezus naar Jeruzalem. Hij ging naar Jeru­zalem om te lijden en te ster­ven voor onze zonden. Zijn sterven is ons leven.

Door het geloof in Jezus zijn wij op weg naar het nieuwe hemelse Jeruzalem dat als Jezus terugkomt uit de hemel zal neerda­len op de nieuwe aarde. Dat is ons reisdoel.
Als we met Jezus reizen, betekent dat niet dat onze reis dan altijd makkelijk zal zijn. Maar Jezus gaat ons voor en Hij bewaart ons op onze reis. Hij heeft ons weliswaar geen kalme reis beloofd, maar wel een behouden aankomst.

ds K. Jonkman.

Meditatie Januari 2019

Houd het vol !

Een bemoedigend verhaal, als het gaat om volhouden in ons geloof vind ik het bijbelverhaal wat we kennen als de onrechtvaardige rechter. Dit verhaal kunnen we vinden in het evangelie van Lucas 18, 1-8. Het verhaal geeft mij in ieder geval de kracht en hoop om vast te houden aan mijn vertrouwen in God. En ik hoop van harte dat het u en jou ook lukt.

In dit korte verhaal verwijst Jezus naar de vasthoudendheid, die noodzakelijk is als het om geloofszaken gaat. In dit geval gebruikt Jezus als voorbeeld het bidden.
Heel vaak hebben we het gevoel dat ons bidden er niet toe doet. Dat het allemaal niet helpt. Dat het allemaal tevergeefse moeite is, en met onze gebeden toch niets gedaan wordt. Waarom zou ik nog bidden, hoor ik nog weleens om mij heen zeggen. Ik heb zo vaak gebeden, en het heeft allemaal niets uitgemaakt.
Er komt ook meestal niet een direct antwoord op onze gebeden, het is niet zo dat wij vragen en verhoring volgt gelijk.
Toch wordt ons gezegd dat we het vol moeten houden, omdat uiteindelijk het verhoren een tijd van lange adem kan zijn.

En we weten ook dat het soms lijkt of gebeden verhoord zijn. Als er toch uitkomst komt in een moeilijke situatie, als er tocht een sprankje licht gloort in een hopeloze situatie, als we toch soms dingen in de wereld, hoe klein ook, zien veranderen. Als we toch het gevoel hebben dat wat is niet altijd hoeft te blijven.

Het is echt belangrijk om het bidden vol te houden, alleen of met elkaar. Het helpt echt en het kan wat teweegbrengen.

In ons bidden gaat het niet alleen om vragen maar we kunnen natuurlijk ook danken, voor alle kleine dingen, voor alle zegeningen, die je mag ontvangen. We leggen aan God natuurlijk vaker voor de dingen, die niet goed gaan, of waar we ons zorgen over maken, maar het is ook goed in onze gebeden te blijven danken. Het is goed om te blijven zien dat er ook heel veel goede dingen gebeuren.

Daarom ook dit verhaal met boodschap: blijf vooral bidden, blijf in contact met de Eeuwige God, die met ons wil zijn en blijven.

Ds. Eric van Veen, Steenwijkerwold